کسوتِ تزویر را از دوشِ جان انداختیم

شورِ عشقی در دلِ پیر و جوان انداختیم

عالمی خوشتر نبود از عالمِ دیوانگی

از جنونِ عشق شوری در جهان انداختیم

منقلب‌احوال بودیم از غم و هجر و فراق

انقلابی در دلِ شوریدگان انداختیم

همچو منصور از دل و جان ما اناالحق می‌زنیم

پیر و برنا را به عالم، در گمان انداختیم

صابرِ آزاده و رندیم و مست و می‌پرست

سر به خاکِ مقدمِ پیرِ مغان انداختیم

ته‌جرعه‌کشِ پیرِ خراباتِ مغانم

آرام‌دل از جانبِ آن جانِ جهانم

از اَمرِ ولی رهروِ راهِ ملکوتم

ذکرِ علی و آل علی، وردِ زبانم

باشد به سماواتِ ولا سیرِ عروجی

با شهپرِ عرفان و ولا، پر زده جانم

خاکِ قدمِ یار بود سرمه چشمم

نامِ خوش او ذکرِ دل و شهدِ دهانم

تسلیم به امرش شدم و هیچ نگفتم

تا ساغر و پیمانه دهد پیرِ مغانم

هو حق علی از عالم بالا بشنیدم

پرواز به لاهوت کند مرغِ روانم

علم و عمل و شیوه اخلاص طلب کن

این است کلامِ دل و اندرز و بیانم

صابر ثمر از عمرِ گرانمایه چه بردی

کمتر بنما شکوه که زار و نگرانم

صد شکر و سپاس از می و میخانه گذشتیم

از رطل و خم و ساغر و پیمانه گذشتیم

در وادی پُر شورِ جنون پای نهادیم

دیوانه‌‌دل از کعبه و بتخانه گذشتیم

دیدیم جهان قصه و افسانه و وهم است

از قصه و اندیشه و افسانه گذشتیم

ما برتر و بالاتر از اوهام و خیالیم

از کعبه و دیر و حرم و خانه گذشتیم

مستیم و خرابیم ز صهبای حقیقت

از هر دو جهان سرخوش و مستانه گذشتیم

گویند که حُکمی نبود بهرِ مجانین

از جان و جهان واله و دیوانه گذشتیم

در مکتبِ دل یک الف از عشقِ تو خواندیم

از هستی موهوم، حکیمانه گذشتیم

بگذشته زخود صابرِ کرمانی مفتون

گوید ز خود و بی‌خود و بیگانه گذشتیم