|
| ||
|
سخن روز |
باغ بهشت، صحبت اهل صفا بود دوزخ، شرارۀ ستم اشقیا بود اهل دلی که دل به کف یار داده است عاری ز مکر و خدعه و روی و ریا بود جز ذات ذوالجلال که باقی بود مدام جان و جهان به معرض بیم و فنا بود محتاج خلق رذل و دنی کی شود کریم هر موج بحر فیض، سخا و عطا بود باشد کریم مظهر بخشایش و کرم دست کریم قلزم جود و سخا بود مهر و محبت است و عطوفت شعار ما آئین عشق، مسلک و ایمان ما بود جان همچو موم در کف دلدار دلرباست جانان اگر جفا بنماید، روا بود صابر بنوش از خُمِ توحید و جامِ وصل ساقیِ بی‌نیازِ دو عالم خدا بود برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۲۴۰ [ چهارشنبه ۱۴۰۴/۰۸/۲۱ ] [ 17:14 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
