|
| ||
|
سخن روز |
از فروغِ عشقِ رویت گشته روشن قلب و جانم غیرِ نامِ نامیت نامی نیاید بر زبانم چهره ات تابنده شد در آسمانِ خاطرِ من نور می بخشد رُخِ ماهِ منیرت در نهانم تکیه بر تختِ ولایت داده ای، ای رهبرِ دل نور می بخشی به قلب و روح و جان، ای جانِ جانم در وجودِ مستعد بخشی اثر ای مظهرِ حق منبعِ فیض و عطائی دلنوازِ دلستانم هر سخن کز دل برآید وصفِ رویت را بگوید مدحِ رخسارِ تو باشد مطلعِ شعرِ روانم صابرم در وادی آوارگی آواره باشم رحم کن بر من که مجنون دل اسیر و ناتوانم برچسبها: کاروان شعر, غزل شماره ۵۳۹ [ چهارشنبه ۱۳۹۶/۰۶/۱۵ ] [ 20:4 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــهي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـهي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــهي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقهي خون است دلســوختـــهي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــدهي بـــيسرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــمپـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شدهٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آوارهي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــدادهي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم والهي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
