|
| ||
|
به رمزِ زندگی پی می بری گر باصفا گردی به سرّ و معنیِ عشق و محبت آشنا گردی هما و کوهِ قاف و آبِ حیوان قصه یا رویا تلاشی کن به قافِ عشق، سیمرغ و هما گردی مجو حاجت ز خلق و روی دل را سوی جانان کن چو از ما و منی بگذشته ای حاجتروا گردی بگردِ شمعِ سوزانِ محبت بال و پر بگشا فروزان آتشِ عشق و وفا سر تا به پا گردی بنه همچون مسیحا پای بر فرقِ سرِ خواهش به مُلکِ بی نیازی رازدار و باخدا گردی ببخش و جود و احسان کن ز بخشش سودِ جان بینی مترس از اینکه در بخشش پریشان و گدا گردی تو را روحی بود باقی به اقلیمِ بقای جان چو از این تخته بند کالبد روزی جدا گردی ز هر سو بَر رُخت بالی گشاید دستِ غیبِ حق به دنیای حقیقت چونکه تسلیم و رضا گردی متاعِ هر دو عالم قدرِ یک ارزن نمی ارزد اگر چون عارفان واقف به اسرارِ ولا گردی دگر از جنت و فردوس و رضوان می شوی فارغ اگر سیراب از سرچشمه آبِ بقا گردی بود آبِ بقا سرچشمه مهر و وفای دل بنوشی قطره ای از چشمه سارش باوفا گردی بنوشی جرعه می از خمِ میخانه وحدت به سانِ صابرِ شیرین کلام و خوشنوا گردی تذرو و قمری و طوطی و طاوس جنان گردی چه در ذکر و عبادت همدمِ اهلِ دعا گردی برچسبها: کاروان شعر, غزل شماره ۸۱۷ [ پنجشنبه ۱۳۹۶/۰۶/۰۹ ] [ 23:20 ] [ آذر ]
|
||
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||