|
| ||
|
سخن روز |
شادم که من به رنج و غمت آشنا شدم چون آشنا شدم به بلا مبتلا شدم بی شورِ عشق عُمر نیرزد به نیم جو عاشق شدم ز قیدِ دو عالم رها شدم از بسکه مکر و خدعه ازین خلق دیده ام اکنون ز خویش هم منِ بیدل جدا شدم مهر و وفا فریب و محبت دروغ بود دیدم جفا و جور و خطا با صفا شدم بر خوانِ روزگار شدم میهمان و لیک از میزبان ندیده کرم بینوا شدم چندی مقیمِ خانقه و مسجد و حَرَم چندی رها ز وسوسه و ادعا شدم صابر نوای عشق تو باشد ز سوزِ دل کمتر بگو که در رهِ عشقش فدا شدم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۴۳۲ [ جمعه ۱۳۹۵/۱۰/۱۷ ] [ 20:12 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
