|
| ||
|
سخن روز |
من با دردها و رنج‌ها و ناراحتیها خو گرفته‌ام؛ طبیب اگــر دوا دهد در آن دوا شفــا بود حبیب اگر جفا کند در آن جفا وفا بود گاهی هم این شعر حافظ را می‌خوانم؛ سلطــان غــم هــــر آنچه تواند بگـو بکن من برده ام به باده فروشان پناه از او این باده فروشان واقفان اسرار عشقند و عارفان آن بی‌نشان محض با تهی دستی بی‌نیاز جهانند با فقر و فاقه فارغ از سلطنت کون و مکان واقف راز خودی هستند در بیخودی به آوای بلند می‌گویند؛ ما انا الحق از وجود حق مطلق میزنیم از وجود حق مطلق ما انا الحق میزنیم جمعی از آنها طبعی به هم رسانده‌اند که با عالمی ساخته‌اند و همه دم جز به حق و حقیقت نپرداخته‌اند معدودی از عالم و عقبی گذشته‌اند و در عرش قرب الهی نشسته‌اند جملگی ملک سلیمان به یکی مور ببخشند به آستان جلال سر سلسله آن وارستگان جهان بی‌نیازی بوسه می‌زنم و می‌نالم؛ ((از در خویش خدا را به بهشتم مفرست که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس)) حافظ صابر کرمانی برچسب‌ها: نثر [ پنجشنبه ۱۳۹۰/۰۳/۱۲ ] [ 21:41 ] [ سيدعلي رضاهل اتايي ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
