|
| ||
|
سخن روز |
چه خوش در عالمِ وحدت همیشه مات و حیرانم یکی گویم یکی جویم یکی خوانم یکی دانم چو دل شد روشن از نورِ محبت، عرشِ اعلی شد هزاران سال در فطرت مقیمِ عرشِ رحمانم دلم مرات شد تا نقش‌ها گیرد ز غیبِ جان که گردد روشن از نورِ صفای عشقِ حق جانم بود ساقی خدا، می بادۀ صافِ خُمِ وحدت که مستی می‌کند ز آن می، دلِ محزون و نالانم به هر کس بنگرم در بندِ سیم و زور و زر باشد من از اندیشه این مردمِ خودخواه گریانم هدف مبهم بود مقصود ناپیدا و رَه پُر خَم منِ آواره در این دشت، سرگردان و حیرانم سخن کوتاه کن صابر، خموشی رازِ حق باشد مگو در عالمِ عشق و محبت زار و پژمانم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۵۵۹ [ چهارشنبه ۱۴۰۴/۰۷/۰۹ ] [ 13:45 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
