|
| ||
|
سخن روز |
مرغِ روان پَر زند به عرشِ اعلی روم به عرشِ اعلی عشق، به اوجِ والا روم چند صباحی بُدم در قفسِ تنگِ تن باز کنم بال و پَر جانبِ بالا روم زاهد و جاهل نیم، مستِ می وحدتم از این جهان شادمان با دلِ شیدا روم عشق بود دینِ من، مذهب و آئینِ من به شهپرِ عشقِ دل به عرشِ اعلی روم بسکه زدم دم ز عشق واله و رسوا شدم جانبِ دنیای عشق، واله و رسوا روم خاک‌نشین نیستم، مُلکِ بقا جای ماست خنده‌کنان کامران، در برِ مولی روم صابر وارسته‌ام، دل به خدا بسته‌ام سوی سماواتیان با دلِ بینا روم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۵۸۱ [ سه شنبه ۱۴۰۳/۱۱/۲۳ ] [ 19:59 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
