|
| ||
|
سخن روز |
سال‌ها سیمرغِ قافِ عشقِ آن جانِ جهانم برتر از وهم و گمانم، فارغ از نام و نشانم هست نورانیّتِ دل از جمالِ حقِ مطلق جلوه‌ای تابیده در روزِ ازل بر قلب و جانم گرچه باشد در ولا هر دم بلا تسلیمِ امرم در گلستانِ ولایت بلبلِ شیرین‌زبانم در دلِ صاحب‌دلان، بزم و مکان و جای دارم گرچه در مُلکِ جهان بی‌خانمان و لامکانم نیستم زاغ و زغن مردارخوار و پست و گویم من همان مرغِ همایون‌بال و عرشی‌آشنایم ذاکرم ذکرِ دوامم یا هوالحی، هوالحق روز و شب ذکرِ وجودِ مطلقِ حق بر زبانم برتر از لاهوت دیدم بزم و جای عرشیان را راحت و آسوده از دورانِ این چرخ و زمانم هر که را سنخیّتی باشد، ببخشم جامِ عشقش هر که را فیضی نباشد دور سازم از جهانم صابرم رطلِ گران عشق باشد در برِ من مست سازم هر که را خواهم از آن رطلِ گرانم
برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۵۵۷ [ پنجشنبه ۱۴۰۳/۰۹/۱۵ ] [ 19:54 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
