|
| ||
|
سخن روز |
امشب ز کوی میکده، افتان و خیزان می‌روم دارم به کف پیمانه‌ای، مست و غزلخوان می‌روم بشکن کُنم، خم بشکنم از خود ندارم من خبر در جمعِ مستان خوشنوا، هر سو هراسان می‌روم بر فرقِ آمالِ جهان پا می‌زنم چون واصلان گریان و خندان می‌شوم، با قلبِ سوزان می‌روم شوری به سر، سوزی به دل، با جان و جسمی مشتعل از عشقِ آن پیمان‌گسل، با چشمِ گریان می‌روم آسودگی نبود دمی، در عالمِ خاکی بدان بیرون از این مُلکِ جهان تسلیمِ جانان می‌روم فارغ شوم از ماجرا، نبود هراس و صد اَدا با سینه پاک از ریا، با اهلِ عرفان می‌روم ذکرِ مَلَک را بشنوم، بی سامعه از آسمان با خیلِ آن کروبیان در باغِ رضوان می‌روم صابر نه وقت رفتنت، باشد تو چندی صبر کن در موقعِ رفتن بگو، شاد و غزلخوان می‌روم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۵۸۳ [ چهارشنبه ۱۴۰۳/۰۱/۲۲ ] [ 9:23 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
