|
| ||
|
سخن روز |
باز آمد نوبهاران دامنِ صحرا بگیرم راهِ کوه و دشت و باغ و راغ و جنگل را بگیرم باز عشقی تازه شوری افکند در روح و جانم دامنِ آن لاله‌رو را گوشه تنها بگیرم گل برافشانم به پایش سر به دامانش گذارم در میانِ گل وجودش را ز سر تا پا بگیرم غنچه لعلِ لبش را بوسم و با وجد و شادی از کفِ آن یارِ زیبا،ساغرِ صهبا بگیرم مست و مست و باده‌نوش و عاشق و مفتون و شیدا حاجتم را از وصالِ شاهدِ زیبا بگیرم غرقه گردم، غرقه دریای آرامِ امیدش کامِ دل را از لبِ آن یارِ مه‌سیما بگیرم شور و احساس و محبت را بریزم زیرِ پایش مسکن و ماوا به اوجِ عالمِ بالا بگیرم رازدارِ عالمِ عشق و محبت هست صابر نغمه زد، ای کاش در قربِ خدا ماوا بگیرم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۴۹۶ [ پنجشنبه ۱۳۹۹/۱۲/۲۸ ] [ 19:14 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
