|
| ||
|
سخن روز |
کیست تا آرامشی بخشد به روح و جانِ من بعد از این خاموش گردد ناله و افغانِ من روز و شب من در پی مجهولِ مطلق بوده‌ام کس نگردد باخبر از این دلِ سوزانِ من سینه‌ام آتش‌فشانِ عشق بودی از نخست من نمی‌دانم چه باشد آخر و پایانِ من رنجِ بی‌حد می‌کشم بهر چه احساساتیم جامِ می تسکین نمی‌بخشد به دردِ جانِ من این‌همه آشفته‌حالی، این‌همه دیوانگی شورها دارم به جان واقف نشد جانانِ من بی‌قرارم ره‌نورد وادی حیرانیم پُر بود از ناله دل دفتر و دیوانِ من شعله برق نگاهی زد شرر در هستی‌ام صابرم لیکن بسوزد این دلِ نالانِ من برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۶۸۱ [ چهارشنبه ۱۳۹۹/۰۸/۲۱ ] [ 7:58 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
