|
| ||
|
سخن روز |
آید به گوشِ هوشِ دل و جان ندای عشق آفاق پر شدست ز شور و نوای عشق عالم فروغ جلوه روی حبیب ماست روشن شدست جان و جهان از ضیای عشق در کاینات نفخه عشقِ ازل دمید ایجاد گشت هر دو جهان از صدای عشق عشق است نورِ هستیِ مطلق به کاینات باقی بود جهان و جنان از بقای عشق جبرئیلِ عقل را نبود قوّتِ عروج گردیده است حاجبِ دولتسرای عشق معمارِ غیب، کاخِ اَمَل را بنا نمود محکم به دستِ قدرتِ حق شد بنای عشق صابر غزلسراست به گلزارِ عشقِ دوست شیرین‌کلام گشته ز شهدِ صفای عشق برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۳۴۹ [ یکشنبه ۱۳۹۹/۰۷/۱۳ ] [ 20:12 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
