|
| ||
|
سخن روز |
توئی آرامِ روح و قلب و جانم زدی مُهرِ خموشی بر دهانم سکوتِ تو بسی رازِ نهان داشت توئی سرِّ دل و رازِ نهانم دمی راحت به عمر خود نبودم گرفتارِ غم و قهرِ زمانم دگر کی لب گشایم از شکایت توئی همرازِ قلب و روح و جانم محبت خانه دل را صفا داد توئی در خانه دل میهمانم تو هم مهمانِ دل، هم میزبانی فدایت این وجودِ ناتوانم تو هم عشقی و هم معشوق و هم دل فروغِ قلب و آرامِ روانم به ظاهر ترک بنمودی مرا، لیک به باطن با تو باشم، شادمانم گلِ مهر و وفا روئیده در جان به گلزار صفایت، نغمه خوانم نوای رازِ صابر سازِ عشق است بگوید رازِ قلب پُر فغانم
برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۵۴۷ [ شنبه ۱۳۹۸/۰۴/۲۹ ] [ 21:17 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
