|
| ||
|
سخن روز |
امشب به یادِ دوست چو پیمانه می زنم دستِ طلب به دامنِ جانانه می زنم سر می نهم به خاکِ رهِ پیر می فروش من بوسه ها به درگه میخانه می زنم تا آشنای عشق شدم غافلم ز خویش هر صبح و شام نغمۀ مستانه می زنم تا بوریای فقر بود مسندم، بدان پا بر بساط و حشمتِ شاهانه می زنم تا هست روح در بدن و جان به قالبم دم از وفای دست صمیمانه می زنم دل گشته است مخزنِ راز و صفای عشق کی دم ز حرف و قصه و افسانه می زنم صابر شدم به گوشه غم می برم پناه از جامِ عشق، بادۀ صبحانه می زنم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۵۶۲ [ شنبه ۱۳۹۸/۰۴/۰۱ ] [ 21:18 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
