|
| ||
|
سخن روز |
هر شب ز دردِ عشقِ تو بی تاب می شوم مست و خراب جامِ می ناب می شوم دیگر مرا به زندگی خود امید نیست چون شمع قطره قطره ز غم آب می شوم در ریشه وجود من اندیشه رخنه کرد کم رنگتر ز پرتوِ مهتاب می شوم ای آشنای روح و دلِ دردمندِ من لرزان به سانِ عُنصرِ سیماب می شوم سامات پذیر این سَرِ سودائیم نبود کم کم رها ز قیدِ خور و خواب می شوم من را ببخش و لغزشِ من را ندیده گیر کشتی شکسته باشم و غرقاب می شوم این طُرفه شعر را بنما هدیه نگار صابر بگو که همدمِ احباب می شوم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۵۸۹ [ دوشنبه ۱۳۹۷/۰۵/۰۸ ] [ 21:2 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
