|
| ||
|
سخن روز |
کس نمی پرسد چرا عمری پریشان روزگارم بیدل دیوانه ام افسونِ چشمِ مستِ یارم هر چه کردم سعی و کوشش تا رها گردم ز فکرش بیشتر مشغول گشتم، با خیالش، بی قرارم او به من گوید که می باشم پریشانِ حوادث من به او گویم ز داغِ عشقِ رویت داغدارم او به من گوید دمی آسایش خاطر ندارم من به او گویم فزاید غم سرِ غم انتظارم او به من گوید تو بودی آفتِ هستی و جانم من به او گویم تو باشی فتنه جانِ فکارم او به من گوید خدا دادِ دلم را از تو گیرد من به او گویم تو سوزاندی مرا بی اختیارم او بود امیدِ من بی او نخواهم زندگانی در جهانِ عشق و مستی زنده و امیدوارم چند روزی هم لب از گفتن ببندم او بگوید باغِ فردوسم توئی، ای جلوه صبح و بهارم غنچه های گلشنِ طبع تو را بویم سحرگه تا شود شاداب از عطر و شمیمش قلبِ زارم در میانِ عشقبازانِ رخش با قلبِ خونین صابرِ کرمانی دیوانه دل زار و نزارم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۴۷۸ [ پنجشنبه ۱۳۹۶/۰۸/۲۵ ] [ 17:59 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
