|
| ||
|
سخن روز |
شاخ بی برگم ز تاراج خزان آسوده ام بی ثمر گشتم ز سنگ کودکان آسوده ام
مدتی سرگشته در وادی حیرت گشته ام
از غبار رنج و گرد کاروان آسوده ام
باده از خون جگر خوردم ز جام داغ و درد
سالها از منت پیر مغان آسوده ام
حکم فرمای قضا زد نقش بر لوح وجود
گشته ام تسلیم،از سود و زیان آسوده ام
در حریم عشق محرم شد دل دیوانه ام
شکر لله از خیالات و گمان آسوده ام
دم زدم با هر که از مهر و وفا دیدم جفا
روزگاری شد ز جور این و آن آسوده ام
مشورت با عقده دل می کنم هر صبح و شام
از غم ایام و اندوه زمان آسوده ام
دفتر دل را نمودم پاک و صافی جان شدم
از کلام و منطق و نطق و بیان آسوده ام
سالها از مهر و کین بگذشته ام روشن روان
از جفای خصم و از زخم زبان آسوده ام
صابر وارسته و آزاد و عالی مشربم
در حریم قدس از شور جهان آسوده ام برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره 372 [ دوشنبه ۱۳۹۵/۰۳/۱۷ ] [ 21:10 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
