|
| ||
|
سخن روز |
به سر شوری به دل نوری ز عشق روی او دارم دلی در تاب گیسوی بتی آشفته مو دارم بنوشم باده بیغش ز جام و ساغر عشقش ز لطفش باده گلگون به هر دم در سبو دارم سرود عشق من باشد نوای قلب محزونم به هر بزم و به هر محفل فغان و های و هو دارم صفای خاطر و جانم بود از دیدن رویش ز عشق روی او در ملک عالم آبرو دارم روانم پر تلاطم می‌شود از تندباد غم دل آشفته چون گیسوی یار فتنه‌جو دارم به هر جا بنگرم بینم جمال عالم‌آرایش نمی‌گیرد قراری خاطر من جستجو دارم خراباتی شدم شاید رها گردم ز بند غم ندانستم دلی لبریز غم از عشق او دارم ز نام و شهرت و عنوان گذشتم، رند و مجنونم اگر چه در میان مرد و زن نامی نکو دارم چو گشتم بی‌اثر، در من اثر بخشید عشق او ز نام و کام بگذشتم دلی بی آرزو دارم شدم صابر چو شمعی شعله‌ور گردد وجود من به راه وصل جانان روح و جانی کامجو دارم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۴۷۳ [ چهارشنبه ۱۳۹۹/۰۲/۳۱ ] [ 21:55 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
