|
| ||
|
سخن روز |
با کاروانِ عشق به مُلکِ بقا رویم آنجا به بارگاهِ حریمِ خدا رویم از قیدِ تخته بندِ تن و دامِ شش جهت از خود جدا به جانبِ آن ماسوا رویم روحِ لطیف ما شده پابست این بدن بی جسم و تن به کعبه صدق و صفا رویم گوشی به قولِ شیخ و برهمن نمی دهیم در کوی دوست شاد و خوش و خوشنوا رویم ما موجهای بحرِ خروشانِ وحدتیم بارِ دگر به جانبِ بحرِ بقا رویم زآن بی‌نشان محض نشانی نیافتیم با بالِ معرفت به مقامِ رضا رویم صابر شراب از خُمِ توحید نوش کن تا مست عشق و باده کش و بی ریا رویم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۶۱۱ [ جمعه ۱۳۹۸/۱۰/۲۰ ] [ 19:7 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
