|
| ||
|
سخن روز |
نـشـنـود گـوشی دگــــــــر این نـالـه و افـغـان من در میان خــود پــرستــان دم فــرو بـنـدم ز عشق سـوختــم مـن، مشتعــل شــد آتـش پـنـهـــان من روزهـــا سـرگشـتـه و شـبــــهـا گـرفـتـــــار غـمـم کس نمی گــــــردد طبیب درد بی درمــــــــان من عـاشـق عشـق و گــــــرفتـــــار بـلای او شــــدم تـا کـه هستـــم شعله ور بــاشد وجود و جان من آشنــــــــایـــــــــان محبـت واقف حـــــــــــال منند خــــــون دل جـــاری بـــود از دیــــده گریــان من می گدازم همچو شمع و خون جگر باشم زعشق شعله ها آیـــد بـــرون از ایـــن دل ســــوزان من منبـع الـهـــــــام غیـب یــــــــــار میبـــاشـد دلـــم هست ظـاهـــر از بیـان و شعر و ســوز جــان من صابـــرم تـا زنـده ام گمـنـــام بــاشـم در جـهــان بـعـد مـرگ مـن بمـانـــــد دفتــــــر و دیــــــوان من
برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۶۸۰ [ سه شنبه ۱۳۹۸/۰۸/۰۷ ] [ 17:48 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
