|
| ||
|
سخن روز |
من گلبنِ شکفته دلِ زندگانیم من شاخه امید به باغِ جوانیم ذوق و نشاط و شوق بود در وجودِ من از عشقِ دوست، مستِ می شادمانیم هر کس به ظنِّ خویش بشد یارِ من ولیک من آن همای تیز پَرِ آسمانیم بر من به چشمِ عُجب نظر می کنی خطاست واقف به رازِ هستی و سرِّ نهانیم شیرین بود دهانِ من از کامِ آرزو سرگرمِ عیش و خرمی و کامرانیم شد محوِ عشق صابرِ سرمست و پاکباز گوید کجا اسیرِ غمِ عمرِ فانیم برچسبها: کاروان شعر, غزل شماره ۶۱۸ [ دوشنبه ۱۳۹۷/۱۲/۱۳ ] [ 20:33 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــهي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـهي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــهي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقهي خون است دلســوختـــهي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــدهي بـــيسرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــمپـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شدهٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آوارهي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــدادهي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم والهي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
