|
| ||
|
سخن روز |
مرا آزاد کن از بندِ هجران ناتوان گشتم پریشان خاطر و افسرده و بی خانمان گشتم چنان در خاطرم کردی رسوخ ای شاهدِ زیبا که با یادِ تو فارغ از غمِ سود و زیان گشتم خیالت با خیالم شد هم آغوش و دلت با دل میانِ ابرِ رنج و گردبادِ غم نهان گشتم روا باشد که عمری شمع سان سوزد وجودِ من چه گویم ز آتشِ سوزان عشقت بی امان گشتم نمی دانستم از اوّل مُحبت دردسر دارد چو از این درد شد دل باخبر افسرده جان گشتم خدایا تا به کی باید بسوزم دم فرو بندم من خونین دلِ شوریده سر بی آشیان گشتم نه سَر را هست سامانی نه دل را هست دلداری اسیرِ وحشت و اندوه و رنجی بی کران گشتم دل از نامردمی مردمانِ دون به تنگ آمد ز بس آزار دیدم محوِ درد و بی نشان‌گشتم شدم مرغِ سخن پرداز و مشهورِ جهان صابر به شاخِ گلبنِ باغِ محبت نغمه خوان گشتم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۴۱۶ [ پنجشنبه ۱۳۹۶/۱۲/۱۷ ] [ 20:21 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
