|
| ||
|
سخن روز |
بر رنج و غمِ دوران می‌گریم و می‌خندم در آتشِ عشقِ جان می‌گریم و می‌خندم بین دو عدم باشم سرگشته و سرگردان گه شادم و گه گریان می‌گریم و می‌خندم از سوزِ درونِ من آگاه نگردد کس شد شمعِ دلم سوزان می‌گریم و می‌خندم هر موج ز بحرِ غم صد کشتی جان بشکست در بحرِ غمش حیران می‌گریم و می‌خندم راهِ دل ما باشد پیچیده‌تر از هر ره در این ره بی‌پایان می‌گریم و می‌خندم تا شورِ جنونِ عشق مجنونِ جهانم کرد دیوانه و سرگردان می‌گریم و می‌خندم صابر ز می عرفان از ساغرِ دل نوشد گوید به برِ رندان می‌گریم و می‌خندم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۴۴۴ [ دوشنبه ۱۴۰۰/۰۹/۰۸ ] [ 18:10 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
