|
| ||
|
سخن روز |
بیا بیا که سخن از می و مغان گویم سخن ز باده‌کشان و ز مطربان گویم ز پیر و میکده و جام و ساغر و باده ز می‌فروش و ز آئینِ می‌کشان گویم ز باده‌ای که همه انبیا از آن بنوشیدند که جان به کف همه بودند و شرحِ آن گویم ز باده‌ای که همه اولیا از آن سرمست ز ساغری که در آن بوده زهرِ جان گویم ز پیرِ باده‌فروشان علیِ عمرانی ز باده بود دوازده عدد عیان گویم ز نورِ باده برافروز جامِ ما ساقی ز حافظ و سخنِ نغز، خوش‌بیان گویم ز معرفت که همه عارفان حق دارند ز میرِ مُلکِ ولا، صاحب زمان گویم ببند لب ز سخن صابرا مگو به عوام که من ز طبعِ روان شعرِ جاودان گویم برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۶۱۵ [ جمعه ۱۳۹۹/۰۸/۰۹ ] [ 19:42 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
