|
| ||
|
سخن روز |
رفتی و رفت طاقت و تاب و توانِ من شد منقلب ز رنج و فراقت روانِ من یک ذره رحم در دلِ صیادِ من نبود در دامِ اوست مرغِ دل بی امانِ من خواهم که در سکوت عمیقی فرو روم تا گم شود ز خاطره ها، داستان من بگذشته ام گذشت و ز آینده فارغم این دم بود فروغِ حیات و زمانِ من ای بی وفا اسیرِ کمندِ محبتم ویران شدست از غمِ دل آشیانِ من گفتم که با گذشتِ زمان از دلم روی هر دم فزود یادِ تو رنجی به جانِ من چین و چروک چهره من از جفای توست هر لحظه شعله ور شده عشقِ نهانِ من دستِ غم تو سایه به رخساره ام زدست این است یادگارِ غمِ جاودانِ من کلکِ قضا به جوهرِ حسرت رقم زدست در هر شیارِ چهره چون زعفرانِ من رفتی ز دیده از دل تنگم نمی روی آشفتگی است حاصلِ رنجِ روانِ من از آن زمان شکوفه عشقت به دل فسرد فرقی نداشت فصلِ بهار و خزانِ من نزدیک شد که از قفسِ تنگِ تن رود مرغِ روان خسته عرش آشیانِ من صابر شدم به گوشه ای تنها گریستم خندد همیشه یار به شور و فغانِ من برچسب‌ها: کاروان شعر, غزل شماره ۶۹۳ [ جمعه ۱۳۹۷/۱۱/۱۹ ] [ 20:7 ] [ آذر ]
|
درباره وبلاگ  اِنـصــاف نـبــاشـد كـه تــو مــا را نشانسي ايـن كشتــه‌ي احـساس و بـلا را نشناسي بازيــچـه‌ي اطفــال و پــــريشـان ز مـلالـــم ديـــوانـــه‌ي اَنگشت نــمــــا را نشنـــاسي از مكــر و فريبِ تــو دلم غرقه‌ي خون است دلســوختـــه‌ي عشـق خـــدا را نشناسي آرام نـــــدارم نَـفـسي مـــحــوِ جــنــونـــم ايـن دلــشــده‌ي بـــي‌سرو پا را نشناسي كس با خبـر از وحشتِ تنهائي مــن نيست غـــم‌پـَــرورِ آغـــــوشِ جــفــا را نشنـاسي من بحرِ پر از جـوش و خروشِ غــمِ عشقم ايـــن عاشـقِ با مـهــر و وفــا را نشناسي افسون شده‌ٌ چشمِ سيه مستِ تـو باشم سَـــرمسـتِ خـــرابــاتِ صفــا را نشناسي ايـن درد مـرا كُشت كـه نشناخت مـرا كس ز آن نيـز بَتـَــر چــونكه تـــو مـا را نشناسي مــن زنـده بــــراي دلِ شـــوريـــده ســرانم آواره‌ي صـحـــــراي فـنــــا را نـشنـــــاسي شُــــور دلِ مــن شــور بيـــافكنده بـه عالم دلـــداده‌ي پُــر شُـــور و نـــــوا را نشناسي از خـويش بُـــريدم چو شدم واله‌ي عشقت آن صـــابــرِ از خــويش رهـــــا را نشنـاسي صابر کرمانی |
| [ طراحی : توسط وبلاگ صابر کرمانی ] [ Weblog Themes By : iran skin ] [Google+] | ||
